Jongeren willen niet anders zijn dan hun leeftijdgenoten. Maar als ze in rouw zijn, voelen ze zich compleet anders. Ze denken dat ze de enigen zijn die zich ellendig voelen en zetten een masker op.

Vaak vertonen deze jongeren gedrag dat niet direct gerelateerd wordt aan het verdriet en de rouw. Ze kunnen in zichzelf gekeerd raken, maar ook crimineel gedrag vertonen, zelfs een drop-out worden. Of heel veel gaan gamen bijvoorbeeld, alcohol drinken, drugs gebruiken of overmatig sporten. Allemaal om niet te hoeven voelen.

Ze willen gewoon doorgaan met hun leven, onbezorgd zijn, net als andere jongeren en zetten dus een masker op. Ze kunnen op deze manier hun verdriet lang parkeren, met uiteindelijk burn-out-achtige klachten tot gevolg, zoals uitputting, een angststoornis of depressie. Voor de duidelijkheid: we zetten allemaal weleens een masker op.

Het is soms een handig overlevingsmechanisme. Maar niet altijd. Het is belangrijk verdriet en gemis te durven voelen. Wanneer we beseffen dat verdriet nooit ‘te groot’ kan zijn, maar dat het de angst is voor dat verdriet, kan er beweging ontstaan.”